Mag ik je een stukje humble pie aanbieden?
Jaren geleden, tijdens mijn tijd in Amerika, leerde ik de uitdrukking “eating humble pie” kennen. Ik vond het meteen een hele fijne manier om nederigheid bespreekbaar te maken. Niet als iets pijnlijks of vernederends, maar juist als een zachte uitnodiging. Een liefdevolle manier om eerlijk naar jezelf te kijken zonder hard te zijn.
We hebben allemaal wel eens momenten waarop we ons een beetje boven iets of iemand voelen—denken dat we het beter weten, dat we gelijk hebben, dat onze manier de juiste is. Soms laten we ons meeslepen door onzekerheid en scheppen we juist enorm op over onszelf. En juist op die momenten kan het leven ons zachtjes terugroepen, met een subtiele herinnering dat we misschien toch wat mogen zakken in zachtheid en openheid en niet alles hoeven te weten.
Wat ik zo mooi vind aan humble pie, is dat het niet bitter smaakt. Het is geen straf, geen afgang. Het is een moment van groei, van mildheid naar jezelf en anderen. Je kunt jezelf een stukje humble pie laten eten. Een moment waarop je kunt zeggen: “Oké, misschien zat ik ernaast. Misschien mag ik wat minder stellig zijn en meer openstaan voor een andere kijk.” Of je kunt iemand anders er vriendelijk eentje aanbieden—al is het alleen in gedachten—zodat je de woorden van een ander niet te zwaar neemt, maar ziet als een stukje humble pie dat ze misschien zelf nog moeten verteren.
In mijn praktijk voor lichaamsgerichte therapie komt dit onderwerp ook vaak ter sprake. Wanneer plaats je jezelf boven iemand? Wanneer blaas je te hoog van de toren? Wanneer voelt iemand anders zich verheven boven jou? En wat doet dat met je?
Luisteren naar wat je lichaam je vertelt, ook als dat soms betekent dat je mag toegeven dat je té hard hebt gewerkt, té veel hebt gewild of jezelf ergens in hebt vastgezet. Soms betekent groeien dat je een stukje humble pie mag eten—en ontdekken dat het eigenlijk best lekker is.
Wanneer is het voor jou tijd om een stukje humble pie te eten of aan te bieden?